Έρωτας είναι ... δεν θα περάσει!!

Έχω καταπιεί περιστέρια.... Μπα όχι, μπορεί να είναι γαστρεντερίτιδα. Μα έχω και ταχυπαλμία και όλοι μου λένε πως λάμπω μα δεν είναι από ακτινοβολία.

Δεν φωνάζω στους συνεργάτες μου, δεν γκρινιάζω αν έχω πολύ δουλειά, όλα μου φαίνονται τέλεια και ας μου κόψανε από τον μισθό και δεν με πειράζει που ένα σκυλί έχεσε έξω από την δουλειά μου και τα πάτησα . Χαμένη να κοιτάζω ένα ντουβάρι τραγουδοσφυρίζω Πάριο (ω θεοί ποιος να το περίμενε – τζάμπα τόσα χρήματα στα θέατρα να γίνω κουλτουρογκόμενα).

Μαγείρεψα κι’όλας (ουαου)! Τι κι αν έπαθα δηλητηρίαση και ήταν σαν να μου κόψανε τα πόδια και μου τα βάλανε στο στομάχι να τρέχουν, το γεγονός ότι άπλωσα το κουλάδι μου και μαγείρεψα είναι γεγονός.

Ανάβω θερμοσίφωνα σαν να ήταν αναπτήρας και κάνω κάθε μέρα μπάνιο (αυτό θα το αναλύσουμε όταν μου έρθει το ρεύμα – μην μου πατάτε τον κάλο) και μετά κάθομαι με τις ώρες και φοράω όλα τα πατσουλιά πάνω μου ενώ κατά βάθος συνεχίζω να πιστεύω πως περιέχουν ζωτικά όργανα μαϊμούς.

Έφαγα τουλάχιστον 4 ώρες να ξεμπερδέψω την τζίβα από τα μαλλιά μου και στην συνέχεια χτενίστηκα (που να το μάθει η μάνα μου, που με κυνηγούσε με την βούρτσα και την απειλούσα ότι αν με χτενίσει θα τα ξυρίσω).

Ονειρεύομαι πράσινα λιβάδια με τουλίπες όπως τα μάτια σου και το πράσινο δεν είναι πια απλά το χρώμα της τσόχας που παίζω μπιρίμπα με τους φίλους μου. Αχ και αυτοί οι άμοιροι, θα τους κάνω δώρο ωτοασπίδες καθώς βαρέθηκαν να ακούν το πώς φιλάς και πως με αγγίζεις. Με έχουν πιάσει στην καζούρα: μου λένε να σου πω: πως απ’όλα τα άστρα του ουρανού εσύ πήγες και έπεσες στο ούφο. Ε όχι και ούφο, μπορεί να δηλητηρίασα τον εαυτό μου με το φαγητό μου αλλά το ούφο δεν το δέχομαι!!!

Δεν μπορώ να καταλάβω πως σταμάτησα να τσακώνομαι για τα πολιτικά στο καφενείο, και έφτασα να με χαιρετούν οι γέροι στο τσιπουδάκο σαν να ήμουν εγγονή τους. Ίσως γι’αυτό και η χούντα να έβαλε τσόντες στους κινηματογράφους, για να κοιτάζει αποχαυνωμένος ο κόσμος και να παίζει το ... και να μην ασχολείται με την πολιτική και τα φίμωτρα. Έπεσα κι εγώ στα σκληρά κι ας μην βλέπω τσόντες...

Και όπως πάντα θα φτάσω στο σημείο να ξαναπώ πως οι άντρες είναι ηλίθιοι και ανασφαλείς και πιστεύω πως τζάμπα και κακός φοράω έντερα μαϊμούς σε κρέμα (μιας και σε φιλούν και παίρνουν ότι τοξικό φοράς πάνω τους). Σάμπως θα κοιτάξουν ότι πατσουλοφτιάχτηκες; Ίσα ίσα θα σου πουν ότι πρέπει και να γυμναστείς τονίζοντας ότι αγαπάς ρακάκι μεζεδάκι (με πολύ μεζεδάκι όμως)!!!!

Κι ενώ εσύ κοιμόσουν , τότε είναι που σκάνε όλοι από το παρελθόν – από το μέλλον – από άλλο πλανήτη και παραφυλάνε σαν μνηστήρες να φύγει ο Οδυσσέας να ορμήσουν. Έτσι δεν συμβαίνει πάντα; Ένα ουράνιο τόξο βγαίνει μετά την καταιγίδα και ενώ έχεις γίνει μούσκεμα. Τότε πρέπει να βγάλεις και να στεγνώσεις τα ρούχα σου, να φορέσεις το χαμόγελό σου, να σταματήσεις να σιχτιρίζεις και να διαπρέψεις για άλλη μία φορά μέχρι να γίνεις ξανά μούσκεμα. (Το ξέρω πρέπει να άρω στεγνωτήριο – αλλά είπαμε ο κάλος με το ρεύμα).

Και εσύ κύριε που ψάχνεις ακόμα το κινητό σου στην Ελαφόνησο δεν στο κλέψανε – εγώ το έθαψα κάτω από μία ντουζίνα άμμο γιατί μου έσπασες τα νεύρα τσίκι τσίκι όλημέρα και θα έπρεπε να θάψω και το δικό μου για να σταματήσει να χτυπάει τόσες φορές.

Ε λοιπόν όχι, δεν θα κάτσω να υφαίνω σαν την Πηνελόπη και να βροντούν 300 λιγουρομνηστήρες το κινητό. Θα πάρω δραστικά μέτρα εκτόξευσης iphone. Πείτε μου από πια κορυφή – από πιο λιμάνι να πάω η δόλια να το σουτάρω να ησυχάσω και να μείνουμε τα δυο μας.

Ε λοιπόν ναι, «είμαι ερωτευμένη». Αλλά επειδή είμαι γυναίκα και αυτό σημαίνει αυτόματα ότι είμαι και αλλοπρόσαλλη και οι ορμόνες μου κάνουν κολοτούμπα και «όχι δεν είμαι ερωτευμένη». Θέλω να συνεχίσω να ζω μόνη μου με τις γάτες μου – να βάλω κι ένα ράφι στα ψηλά και να κάθομαι να αγναντεύω. “shit high and watch”

Τελικά, και πέρα απ’την εκμετάλλευση της ελευθερίας μου να εκσφενδονίζω ότι μου κατεβαίνει, θέλω πολύ απλά πράγματα:

Ένα αυτοκίνητο, θα σου βάλω κάλυμμα στην θέση του συνοδηγού με το κογιότ και ηλιοπροστασία να μην καούν τα πισινά σου. Θέλω και μία ντουζίνα χρήματα μόνο για βενζίνη – νομίζω ότι με καρπουζάκι θα ζήσουμε ευχάριστα, και θέλω άδεια μετ’αποδοχών για το υπόλοιπο της ζωής μας. Θα σου γράψω και cd με ρομαντικά «κρουαζιέρα θα σε πάω» και «τους ερωτευμένους πιγκουίνους» ενώ το βράδυ θα σου παίζω στην κιθάρα «είμαστε τρομοκράτες» από Άσημο για να σε νανουρίζω.

Τι λες; Δέχεσαι;

Δεν θα σε φιλήσω ποτέ - να μείνεις βατράχι!

Θεέ μου, πόσο μάταιο είναι να περιμένεις τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο και τα παλάτια. Από μωρά, μας μπουκώνουν με βασιλοπούλες και πρίγκιπες, με φιλιά και αναστήσεις, με βατράχια και τέρατα που έγιναν γκαραζότεκνα, με κολοκύθια που γίνανε άμαξες, όλοι στο τέλος ζουν καλά κι εμείς υποτίθεται ότι θα πρέπει να είμαστε καλύτερα. Πώς να είμαστε καλύτερα; Εγώ αν ξεραθώ στον ύπνο και κάνω την ωραία κοιμωμένη, το μόνο που έχω να περιμένω είναι η απόλυσή μου και το αφεντικό να με φιλάει σταυρωτά και να μου κουνάει μαντίλι. Γιατί η άλλη, η Σταχτοπούτα, καθάρισε δύο πατώματα και ένα τζάκι και κατευθείαν να πέσει η λύπηση της νονάς πάνω της, εμένα η νονά μου τόσα κολοκυθάκια έχω πάρει, ούτε τιμόνι δεν μου μεταμόρφωσε – όχι άμαξα που απέκτησε η άλλη. Το γοβάκι που το πας; Κατευθείαν να αναζητήσει ο πρίγκιπας σε ποια ανήκει, έχεις περπατήσει κοπελιά στην Πλάκα να δεις για πότε φεύγει το τακούνι; Η άλλη η Πεντάμορφη με το τέρας…εδώ που τα λέμε σιγά το τέρας – ευγενέστατος με το παλάτι του, το παλτό του, τα λουλούδια και τα τσαγερά του, έχω εγώ να της δείξω κάτι τέρατα εκεί έξω με την παντόφλα και την φραπεδιά στο χέρι, ξύνουν μύτη – αυτί- αρχ..δι ενώ ταυτόχρονα σου λένε για τα ωραία μάτια σου και κοιτάνε τα βυζιά σου. Βγήκε και η άλλη η σουρλουλού, να πάει ντυμένη στα κόκκινα στην γιαγιά της στο δασάκι και την έσωσε ο ξυλοκόπος, για βγες εδώ ντυμένη στα κόκκινα… ούτε μέχρι την άλλη γωνία δεν θα προλάβεις να πας και θα σου έχουν πάρει και το βρακί. Πολύ παραμύθι έχουμε φάει, θα ξεχάσω εγώ την Χιονάτη που είχε τους 7 νάνους δουλεύανε για πάρτη της κι αυτή έτρωγε μίλα και μίλαγε με τους σκίουρους; Μωρέ ας βρω έναν, όχι 7, έναν να ξυπνάει και να πηγαίνει για δουλειά και ας είναι και νάνος – στο ύψος θα κολλήσουμε; Την μάζεψε κι εκείνη ο πρίγκιπας την φίλησε και της ξεκόλλησε το μήλο από τον λαιμό – δεν της ρίχνατε καμιά φάπα στην πλάτη να το φτύσει να τελειώνουμε; Ήθελε και φιλάκι… σαν τον βάτραχο, έγινα πρίγκιπας. Με τόσους βατραχομούρηδες έχω βγει, κανένας δεν έγινε πρίγκιπας…τί παραμύθι κι αυτό, πόσα κοριτσάκια μετά από αυτό φίλησαν βατράχια και άκουσαν απλά ένα «κουαξ». Μου τα έλεγε εμένα η μάνα μου αλλά που να την ακούσω… ο άντρας δεν αλλάζει… όσο και να τον φιλήσεις μόνο πριτς ακούς, και κανένα ρέψιμο. Είδες πουθενά κανέναν πρίγκιπα να πηγαίνει πάνω στο άλογο ξύνοντας την μύτη του; Εγώ γιατί σε κάθε φανάρι βλέπω όλους με την ίδια κίνηση να ψάχνουν τον θησαυρό στο βαθύ ρουθούνι; Άκουσες κανέναν πρίγκιπα, εκεί που χόρευε με την καλή του να ρέβετε; … εσύ γιατί κοντεύεις να βγάλεις τα άντερά σου γκα και γκα μία ώρα να σε ακούσουμε; Τελικά μόνο στις γυναίκες διάβαζαν αυτά τα παραμύθια γι’αυτό τρέχουμε να γίνουμε πεντάμορφες, αυτός που θα σκάσει με την παντόφλα και το μούσι αξυρισιά, δεν είχε την μάνα του τα του διαβάζει τους πρίγκιπες.

Φοιτητική ζωή σου λένε μετά…

Μήπως να ξανασκεφτείς τι θες να κάνεις προτού μπεις στο πανεπιστήμιο;

Ναι ναι είσαι χαρούμενος που πέρασες και μάλιστα εκεί που ήθελες, που βασικά δεν ήθελες αλλά ήθελε ο μπαμπάς και τα λεφτά έχουν πάντα δίκιο. Ας υποθέσουμε πως το καταπίνεις και προχωράς να βγάλεις τη σχολή να γίνεις άλλος ένας ματαιόδοξος υπάλληλος αυτής της χώρας που θα σε βλέπω κάπου στην Εφορία, στο ΙΚΑ κλπ. Μπα, ούτε αυτό δεν μπορείς να γίνεις, γιατί ωραία τα ξενύχτια του πρώτου έτους αλλά μόλις δει ο μπαμπάς σε πόσα μαθήματα κόπηκες αρχίζουν και οι δικές του περικοπές. Αφού το καταπιείς και αρχίσεις να παίρνεις καπνό αντί για πακέτο, μειώσεις τους καφέδες και οι κραιπάλες περιοριστούν στα σπίτια των συμφοιτητών σου με μπύρες lidl, βγαίνουν και τα αποτελέσματα του δεύτερου έτους της σχολής και τα μαθήματα που πλέον χρωστάς πολλαπλασιάστικαν, μειώνοντας κι άλλο το επίδομα φοιτητή από τον μπαμπά.

Α, σε αυτό το στάδιο γνωρίζεις μια γκομενίτσα από το πρώτο έτος, η οποία το παίζει party animal -μιας και μόλις μπήκε στη σχολή και είναι στο πρώτο στάδιο με την τσέπη του μπαμπά - εσύ φυσικά δεν έχεις φράγκο να την βγάλεις και της μαθαίνεις το γνωστό «κουκουνινγκ»- μετατρέποντας την σε sex animal. Αυτή βαριέται σε παρατάει, εσύ βαράς… κατάθλιψη (και άλλα πράγματα) και τα χρωστούμενα γίνονται σαν κι αυτά της Ελλάδος.

-Σε αυτό το στάδιο τσακώνεσαι με τον πατέρα σου και του αποκαλύπτεις πως ποτέ δεν ήθελες να μπεις σε αυτό το γαμωπανεπιστήμιο που 3 χρόνια δεν κατάλαβες τίποτα.

-Αυτός σου κόβει όλο το επίδομα και σε στέλνει να βρεις δουλειά ενώ για να σου πληρώνει το ενοίκιο σε βάζει να του υποσχεθείς πως θα τελειώσεις το πανεπιστήμιο. Φυσικά και πιάνεις δουλειά στο αγαπημένο σου καφέ και πλέον πίνεις τζάμπα, μαθαίνεις την τέχνη του σερβιρίσματος, ξενυχτάς με τους γαμημένους πρωτοετής που λιώνουν τα καθίσματα του καφέ και φυσικά ξεχνάς το πανεπιστήμιο πολλαπλασιάζοντας κι άλλο τα χρωστούμενα.

-Τότε ο πατέρας σου θα σε πει «λεχρίτη» και η μάνα σου θα σε χαρτζιλικώνει κρυφά. -Εσύ, θα κόψεις κάθε επαφή μαζί τους, οι γκόμενες άφραγκο, ούτε που να σε φτύσουν, θα δουλέψεις με έναν Πακιστανό σε ένα βενζινάδικο, θα πάρεις κανα χρέπι παπί να μετακινήσε, θα νοικιάσεις ένα σπίτι 30 τετραγωνικά στο οποίο θα χρωστάς 4-5 νοίκια…

-Οι γονείς σου θα σε λυπηθούν και θα σε ξαναμαζέψουν σπίτι.

-Εσύ θα γυρίσεις στο βρακί της μάνας σου και θα σου ανοίξουν μαγαζί με ότι αρέσει στον μπαμπά σου, ο οποίος θα σου δώσει και την κόρη της γειτόνισσας που το σπίτι είναι δικό τους άρα θα έχει και προίκα. Αυτή θα σου κάνει 3-4 κουτσούβελα κι εσύ θα δουλεύεις για να τα ταΐσεις.

Ναι, τότε θα είσαι σίγουρα ένας ακόμη μίζερος πολίτης αυτού του τόπου που ψηφίζει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ επειδή το έκανε και ο μπαμπάς του.

Μήπως να ξανασκεφτείς τι θες να κάνεις προτού μπεις στο πανεπιστήμιο; Είσαι σίγουρα φοιτητής αν:

1. Αν εσύ προσωπικά σώζεις την πιτσαρία ή το γυράδικο της γειτονιάς σου από τη χρεοκοπία.

2. Αν ξυπνάς δέκα λεπτά πρίν από το μάθημα.

3. Αν το πρωινό σου αποτελείται από έναν φραπέ πρίν μπείς στο Αμφιθέατρο.

4. Αν επειδή έχεις πάρει πολύ καιρό να πλύνεις τα ρούχα σου, φοράς το μαγιό σου στην τάξη.

5. Αν κοιμάσαι περισσότερο στη τάξη παρά σπίτι σου.

6. Αν μένεις σε ένα σπίτι μικρότερο από τα περισσότερα τροχόσπιτα.

7. Αν πανηγυρίζεις κάθε φορά που βρίσκεις ένα εικοσάευρω.

8. Αν σε ρωτάνε πόσα χρωστάς .. έχεις την αντίδραση μιας 40άρας όταν την ρωτάνε πόσο χρονών είναι.

9. Αν τρώς στην λέσχη επειδή είναι "τσάμπα" παρόλο που είναι αηδία.

10. Αν το τάβλι έχει γίνει το σπορ σου.

11. Αν τα τάπερ της μαμάς είναι περισσότερα από τα πιάτα του σπιτιού .

12. Αν χρειάζεσαι φτυάρι για να βρείς το πάτωμα του δωματίου σου.

Αύγουστος

Ωραίες οι διακοπές: η μυρωδιά της αλμύρας σε συνδυασμό με το ηλιοκαμένο δέρμα, τα κάστρα στην άμμο, τα καλαμάκια με φρεσκοκομμένη σαλάτα, η ακαταμάχητη Ελληνίδα μάνα που ουρλιάζει «μη και μη» στην παραλία, το δροσερό αεράκι της νύχτας, οι οργανωμένοι Αυστραλοί που έχουν στήσει τη σκηνή δίπλα σου και σηκώνονται από τις 6 να φάνε πρωινό αλλά… σαν την Αθήνα πουθενά.

Ωραία η Αθήνα: η μυρωδιά των καυσαερίων σε συνδυασμό με τα καμένα λάδια του μπροστινού σου, τα σκαμμένα και παρατημένα έργα στους δήμους, τα κατεψυγμένα κρέατα και οι μπολιασμένες τομάτες, η ακαταμάχητη Ελληνίδα μάνα που ουρλιάζει «μη και μη» στο διπλανό διαμέρισμα, το βρωμερό από τα σκουπίδια αεράκι της νύχτας, οι κουτσομπόλες γειτόνισσες που μένουν δίπλα σου και ξέρουν ότι γύρισες 6 το πρωί αλλά… σαν τη δουλειά που σε περιμένει από Σεπτέμβρη πουθενά.

Ωραία η δουλειά: η μυρωδιά του φρεσκοκομμένου ελληνικού καφέ σε συνδυασμό με τα ζεστά ψωμάκια του φούρνου που είναι δίπλα από το γραφείο σου και που μοιάζει χιλιόμετρα μακριά, το κάστρο που ετοιμαζόσουν να αγοράσεις και στο γκρέμισαν μειώνοντας τον μισθό σου, το στομάχι σου που έχει φτάσει στην πλάτη μέχρι να σχολάσεις να πας για φαί, η ακαταμάχητη Ελληνίδα μάνα που ουρλιάζει «μη και μη» ( την Ελληνίδα μάνα να ουρλιάζει την συναντάς παντού), η μοναδική όρεξη της νύχτας, να πας … μεχρι το κρεβάτι σου αφού έχεις ξεθεωθεί ολημέρα, οι οργανωτικές αλλαγές των αφεντικών σου που σου φορτώνουν κι άλλες δουλειές και που θα πρέπει να σηκώνεσαι από τις 6 το πρωί για να σχολάσεις κάποια στιγμή το βράδυ… αλλά σαν την αγκαλιά του συντρόφου σου πουθενά.

Ωραία η αγκαλιά του συντρόφου σου: η μυρωδιά της μασχαλίλας σε συνδυασμό με την ποδαρίλα όταν γυρίζει από τη δουλειά, τα κάστρα που σου έταζε και γίνανε μια υπόγα στο Παγκράτι, τα ντελίβερι που σε επισκέπτονται κάθε μέρα επειδή βαριέται να κουνήσει τον κώλο του να μαγειρέψει, μια ακαταμάχητη Ελληνίδα μάνα που σε κατάντησε να ουρλιάζεις μη και μη ακόμα και μέσα στο σπίτι σου, οι οργανωμένοι γονείς του που κάθε φορά που σε επισκέπτονται κουβαλάνε και όλα τα κατσαρόλια τους λες και εμείς εδώ δεν έχουμε να φάμε… αλλά σαν το τρελοκομείο που απέδρασα, πουθενά!!!!!

Στο πρόσωπο της Κρίσης

Ουρλιάζεις χαμένη στο άγχος των ονείρων σου μα δεν ακούει κανείς. Δημιουργείς, μα κανείς δεν βλέπει(!) ζούμε στον κόσμο των τυφλών μόνο που και η αφή έχει παραληρήσει. Και τι με νοιάζει;

Φορτώθηκα μια ενοχή, μια πελώρια καταστροφή, την οποία δεν βλέπω μα μιζεριάζω στο άκουσμά της. Με το δικό σου μαύρο εγώ γράφω, με το δικό σου μαύρο δημιουργώ κι αν επέλεγα ένα μαύρο να ντυθώ, θα ήταν βελούδο, σατέν ή μετάξι, να δώσω χάρη στην μαυρίλα που μου ποτίζεις το μυαλό.
Έπαψα να σε πιστεύω. Δεν υπάρχεις. Και τώρα κερδίζω εγώ.
Πλάθω με τα υλικά που μου’δωσες. Γεμίζω τις τρύπες που άνοιξες με δικό μου χρώμα και απ’την πόρτα μου εσύ δεν περνάς.
Δεν έχω ανάγκη να ανήκω κάπου, δεν έχω ανάγκη να συζητώ για σένα και …πλέον πλήττω. Πλήττω να ακούω για σένα, βαριέμαι. Ναι σε βαριέμαι. Να μιλάω για κάποια που δεν έχω δει, δεν έχω νιώσει και τόσοι, κοιμούνται μαζί της, ξυπνάνε μαζί της, τρώνε μαζί της, αναμασούν την ίδια τροφή της.
Λυπάμαι γι’αυτούς που πίστεψαν κι άφησαν το ψέμα να κυλάει.

Η υποκρισία… της υποκρισίας… την υποκρισία… ω υποκρισία!

Ήτανε να γίνω ηθοποιός,
θέλοντας να κάνω κάποιον άλλον
όταν η ομορφιά του ψέματος
πίστεψα, θα μ’ έκανε μεγάλο!
Όλοι το ίδιο παίζουμε,
ιδιοφυία μου μεγάλη.
Όταν οι άλλοι έχουνε
σκατά μες το κεφάλι!

Το «πάντα» του «ποτέ»!

Το «πάντα» του «ποτέ»!*

Γιατί η αγάπη δεν νικάει τα πάντα.
Τα πάντα είναι των πάντων,
των απόντων ή των παντοτινών;
Η επιλογή του καθενός,
αν θα’ναι το πάντα κι ο παντοτινός.
Μα… το πάντα, ίσως χαθεί για πάντα
κι αν χαθεί, τότε δεν ήταν πάντα…
…Ήταν ποτέ!
Ίσως τότε, γίνω εγώ το ποτέ,
όταν χάσω το πάντα του άπαντα κι απόντα,
Να γίνω το «ποτέ» που ως πότε θα κυνηγάει το πάντα;

Για πάντα θα φύγω, θα χαθώ
και το «πάντα» θα αναζητώ!
Μαζί με το «ποτέ» θα φύγω, θα χαθώ
ενώ εσύ θα ψάχνεις το παντοτινό.

*Απλά γιατί μισώ να ακούω «Πάντα»(!) και «Ποτέ»(!)